HISTORIA REDZKIEJ PARAFII

Pierwszym obiektem sakralnym na terenie Redy była kaplica zamkowa w strażnicy książęcej w Ciechocinie. Kościół w Redzie natomiast znajdował się na terenie gdzie dziś mieszczą się salki katechetyczne, wybudowano go pod koniec XII wieku. Był to niewielki, kryty gontem kościół, ufundowany przez Samborydów. Otoczony był cmentarzem grzebalnym. Świątynia ta spłonęła całkowicie w XVII wieku, w czasie wojny polsko-szwedzkiej. Z wyposażenia kościoła zachowały się jedynie figury świętych Apostołów Piotra i Pawła - pierwszych patronów parafii.

W tym samym miejscu w 1770 roku wzniesiono nowy kościół również pod wezwaniem świętych Apostołów Piotra i Pawła, w stylu ryglowym, z tzw. „pruskiego muru”. Ta świątynia przetrwała do końca XIX wieku. Została wówczas rozebrana, a na jej miejscu w latach 1901-1903 wzniesiono nowy, obecny kościół parafialny, który służy Redzianom do dziś dnia. Budowę kościoła zlecono mistrzowi ciesielskiemu Patermanowi z Wejherowa. Zbudowano go z funduszy państwowych i częściowo parafialnych. Kościół wzniesiono w stylu neogotyckim, w szczególnym stylu dla pruskiego budownictwa.

KONSEKRACJA ŚWIĄTYNI

Benedykcji obecnego kościoła dokonał ks. dziekan Dąbrowski dnia 2 czerwca 1903 roku, a konsekracji ks. Biskup Klunder dnia 26 września 1907 roku. Patronką świątyni ustanowiono świętą Katarzynę Aleksandryjską dziewicę i męczennicę. Redzka świątynia w roku 1950 musiała być ponownie konsekrowana, ponieważ w czasie wojny nastąpiła jego exsekracja poprzez zabranie relikwii, Ponownej konsekracji w tymże roku dokonał ks. Biskup Czapliński. Siedem lat po ponownej konsekracji, w roku 1957, rozszerzono tytuł parafii z świętej Katarzyny na Wniebowzięcie NMP i świętej Katarzyny.